Ik ga staan, en ik begin. De wereld om me heen verdwijnt- ik ben op reis in een universum waar alles mogelijk is. Als het afgelopen is ben ik moe van de indrukken die ik heb opgedaan. Wat er staat op het doek is daar een afspiegeling van.
Als ik buiten ben in de natuur, en ook wanneer ik naar de landschappen kijk die mijn schilderijen zijn, zoom ik in op de details. Zo ontstaan, door de lens, nieuwe beelden die met het oorspronkelijke schilderij verbonden zijn via mijn ogen.
Mijn ogen zijn zoekers, zoomen in en zoomen uit. Van macro naar micro en terug. Onophoudelijke focusverlegging. De camera legt vast terwijl ik op reis ben. In landschappen, gebouwen, lichamen, in alles waar ik naar kijk.
Zoals ik schilder, zo film ik en zo schrijf ik. Het is een dans met het medium waarmee ik communiceer- in dit geval taal. Het gaat vanzelf en zonder vooropgezet doel. Over het resultaat ben ik vaak verbaasd, maar het klopt altijd.
